In een woonzorgcentrum, op de afdeling voor bewoners met dementie, is er nood aan meer leefbaarheid en beleefbaarheid.

Momenteel lopen de bewoners letterlijk tegen de muren op. In de overtuiging dat architectuur ook helend kan zijn ligt aan de basis van dit ontwerp.

Het uitzonderlijke karakter van de bewoners vraagt een uitgebreid onderzoek naar hun specifieke beleving.

Het ontwerp voorziet in een rondgang zonder een echt begin of einde. De rondgang vormen we door het schakelen van kamers. De bekomen enfilade van kamers is eigenlijk een schakeling van reminiscentieruimtes met elk een specifieke schaal, afwerking en connectie met buiten. Kamers waar de bewoners herinneringen kunnen ophalen aan vroeger. De herkenbaarheid van de kamers zorgt voor oriëntatie en rust in de rondgang en laat de bewoners toe om er te verblijven.