Op een atypisch perceel, waar klassieke structuren ontbreken, zoeken we richting niet in wat er staat, maar in wat we bewust weglaten. Door leegte toe te voegen — letterlijk ruimte te maken binnen het maximaal toelaatbare bouwvolume — ontstaat een negatiefruimte die het ontwerp stuurt.

Deze leegte is geen restzone, maar een doordachte ingreep. Door massa weg te nemen ontstaat een vertrapte, open ruimte die zich tussen de bouwvolume plooit. Deze tussenruimte geeft richting aan elke kamer, zowel in termen van lichtinval als van zicht naar buiten.

De negatiefruimte fungeert als de stille motor van het plan. Ze bepaalt oriëntatie, organiseert de circulatie en laat lucht en licht diep in de woning doordringen. De overgang tussen vol en leeg wordt daarbij een rijk raakvlak: een plek waar binnen en buiten elkaar ontmoeten, waar het huis zich opent naar zijn omgeving.