In de context van een agrarisch gelegen woning, waar historische gelaagdheid en functionele aanpassingen hebben geleid tot een versnipperde ruimtelijke configuratie, stelt zich de nood aan een herstructurering die orde schept zonder de intrinsieke waarde van het bestaande te negeren. De agrarische setting, met haar open zichten, natuurlijke lichtinval en landschappelijke rust, vormt een potentieel rijk kader waarin de woning opnieuw kan worden gepositioneerd. Binnen deze context wordt een pragmatische structuur ingevoerd die fungeert als ordenend principe, eerder dan als formele ingreep.

Deze structuur vormt een intern systeem dat de woning niet reduceert tot haar functionele onderdelen, maar deze herorganiseert in relatie tot ruimtelijke kwaliteit. Door het bestaande los te maken van zijn toevallige opbouw en deze opnieuw te interpreteren via een helder raster of ruimtelijk denkkader, ontstaat de mogelijkheid om de woonfuncties te herpositioneren. Hierbij vormen licht, zichtlijnen en oriëntatie de leidende parameters. De nieuwe structuur faciliteert een leesbare hiërarchie in circulatie, gebruik en beleving, terwijl ze tegelijkertijd ruimte laat voor specifieke momenten van intimiteit en openheid.